در دست تعمیر

امام حسن عسکری "سلام الله علیه" :

منْ وَعَظَ اَخاهُ سِرّاً فَقَدْ زانَةُ وَ مَنْ وعَظَهُ عَلانیةً فَقَدْ شَأْنَهُ.

هرکس دوست و برادر خود را محرمانه موعظه کند او را زینت بخشیده و چنانچه علنی باشد سبب ننگ و تضعیف او گشته است.

 تحف العقول، ص ۴۸۹

امروز وقتی این روایت از حضرت دیدم؛

یاد حرف مادربزرگ خدابیامرزم افتادم که می گفت "مهمانی جای تربیت بچه نیست"!

واقعا هم همینطور هست 

 تذکر رفتار اشتباه فرزندمان جلوی جمع و دیگران، جز اینکه ممکن است نتیجه برعکس خواهد داشت؛ کرامت نفس و شخصیت او را نیز متزلزل می کند و ما را بیشتر از هدف تذکر دادن دور می کند تا نزدیک.

 اگر والدین بدانند!

 اول، مربّی خودت باش! 

یک روز که حسابی از رفتار فرزندم، عصبانی بودم و یک به یک کارهای او را برای دوستم می‌شمردم، دستش را روی دستم گذاشت و گفت:« یک نفس عمیق بکش!  حالا، کوله‌ای که پشتت گذاشتی را بردار و جلوی چشمت بگذار!» با تعجب گفتم:« کوله؟! منظورت چیه؟! چه وقت شوخی؟!» گفت: «اتفاقاً کاملاً جدی ام. داخل کوله‌ای را که فرزندت پشت خودش انداخته با دقت نگاه می کنی و وسایلش را دانه به دانه می‌شمری؛ اما آنچه را در کوله خودت می‌اندازی چون پشتت گذاشتی نمی‌بینی و آن را فراموش می‌کنی؛ در حالی که او بیشتر آنچه را انجام می‌دهد از شما و همسرت یاد گرفته!»

 به فکر فرو رفتم و تصمیم گرفتم قبل از هر کاری به شناخت و اصلاح خودم بپردازم؛برگه‌ای روی درب یخچال نصب کردم و روی آن نوشتم: «من در دست تعمیرم

از اینکه صبوری و یاری می‌کنید،متشکرم!»

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: 

《کسی که خویشتن را پیشوای مردم ساخته، باید پیش از ادب کردن دیگران، به ادب خود بپردازد.

او پیش از آنکه بخواهد مردم را به زبان خویش ادب کند، باید با رفتارش به ادب کردن آنان اقدام کند.

کسی که معلم خویش است و خود را ادب می‌کند به تعظیم و بزرگ داشتن، سزاوارتر است تا کسی که معلم مردم است و آنها را ادب می‌کند.》

📚 (نهج البلاغه حکمت ۷۳)